ΟΙ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΤΟΥΣ ΤΟΥΦΕΚΙΖΑΝ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΑΝ

Η χώρα η οποία μέτρησε τόσους νεκρούς της από τους ναζί και πολέμησε εναντίον τους,τώρα εκλέγει στη βουλή ένα νεοναζιστικό κόμμα : τη Χρυσή Αυγή.Άραγε αυτή η κοινωνία έχει χάσει κάθε ίχνος ιστορικής μνήμης και αξιοπρέπειας? (Σε περιοχές που έγιναν οι μεγαλύτερες σφαγές από τους ναζί,όπως το Δίστομμο και τα Καλάβρυτα,οι νεοναζί πήραν μεγάλα ποσοστά.Αυτό είναι ξεφτύλα!)

Τα βουνά της Ηπείρου είναι γεμάτα από τάφους των αγωνιστών κατά των ναζί, και τώρα οι κάλπες είναι γεμάτες με ψήφους υπέρ τους.

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε είναι σημαντικό να διογκωθεί ο αντιφασιστικός αγώνας.Γιατί ο ταξικός πόλεμος ο οποίος βρισκόμαστε πρέπει να είναι και αντιφασιστικός,αλλιώς δεν θα είναι τίποτε .

Είναι ντροπή μας να τους παρακολουθούμε απ΄τους καναπέδες μας,να μας μιλούν από τα δελτία ειδήσεων καθισμένοι στα έδρανα της βουλής και να μην τους κυνηγάμε.

Η ψήφος σε ένα εθνικιστικό-ναζιστικό κόμμα δεν είναι ψήφος αντίδρασης αλλά άρρωστη ψήφος.Άλλωστε το πόσο ΄΄αντιδραστικοί΄΄ είναι το δείχνουν κάθε φορά που με τη βοήθεια της αστυνομίας χτυπούν και μαχαιρώνουν αγωνιστές στο δρόμο.

Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα που λέει ότι η ΄΄δημοκρατία΄΄ τους χωράει όλους.Είναι εχθροί της ελευθερίας!Καμμιά ελευθερία λοιπόν στους εχθρούς της ελευθερίας.Είναι χρέος μας να ενισχύσουμε το αντιφασιστικό κίνημα και να αποδείξουμε πως τα νούμερα στις κάλπες τους δεν έχουν τίποτα να πούν απο την στιγμή που ο δρόμος μας ανήκει.Στον δρόμο θα αποδείξουμε την δικιά μας νίκη όταν τους στείλουμε πίσω στις τρύπες τους.

Πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνιση ενάντια στην φασιστική απειλή. Ενάντια σε αυτούς που πήραν προαγωγή απο παρακράτος σε κράτος.

Ας μην μείνουμε στην θεωρία εναντίον τους,αλλά να περάσουμε σε πράξη,σε αντεπίθεση και σε οργάνωση επειδή μας αφορά όλους.Οι γυναίκες κατα τις θέσεις της Χρυσής Αυγής είναι κατώτερες και έχουν γεννηθεί μόνο για τον ΄΄ιερό΄΄ σκοπό της μητρότητας,όπως επίσης μια απο τις θέσεις τους είναι οτι όποιος άνθρωπος δεν ταιριαζει με το προφίλ του άρειου ανθρώπου θα καταλήγει σε φούρνους.(Οντας αξιοι συνεχιστες του έργου του Χιτλερ).Το δίλλημα είναι ξεκάθαρο :

ΣΥΝΕΝΟΧΗ Ή ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Αν και είμαστε απέναντι απο στρατούς και πολέμους,εδώ στον ταξικό πόλεμο(τον μόνο που αναγνωρίζουμε) πρέπει να οργανωθούμε ισάξια.Για να αντιμετωπίσουμε ανθρώπους με μιλιταριστικές τακτικές πρέπει να γίνουμε αντιφασιστικός – αντισυστημικός ΄΄στρατός΄΄,με όρους πάντα αντιιεραρχικους,αυτοοργάνωσης,αλληλεγγύης και συντροφικότητας.

 

Να σπάσουμε τα χρυσά αυγά που εκκολάπτουν το φίδι του ναζισμού.

ANTIFA ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

αντιφασίστες-αντιφασίστριες

από την κατάληψη

κελί της ελευθερίας

εκδήλωση – συζήτηση με θέμα : «ΑΥΤΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ και ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ»

Τι κάνουμε σε περίπτωση ελέγχου ταυτότητας, απόπειρας σωματικής έρευνας κ.λπ

με αφορμή  την προσπάθεια τρομοκράτησης του κόσμου που κινείται στο χώρο του Τει,

από τους μπάτσους και τα τσιράκια τους.

Πέμπτη 8/3/2012 στην αίθουσα Ε’ του ΤΕΙ.

Στις 7:30 μμ

Remember the 6th of December

Στην Ελλάδα, από την μεταπολίτευση και μετά, έχουμε 40 νεκρούς από χέρι μπάτσου. Παραμονή Πρωτομαγιάς 1976, έχουμε τους πρώτους νεκρούς της μεταπολίτευσης, τον Αλέξανδρο Παναγούλη και τον Σιδέρη Ισιδωρόπουλο. Ο Αλέξανδρος Παναγούλης, ενώ ήταν καθοδόν για να παραδώσει στη ‘‘δημοσιότητα’’ ένα αρχείο που εμπεριείχε στοιχεία για συνεργάτες και σχέδια της χούντας, σκοτώνεται σε ένα περίεργο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το αρχείο «χάνεται», ο λαός ξεσηκώνεται. Την ίδια ώρα, ένας μαθητής 16 χρονών, ο Σιδέρης Ισιδωρόπουλος, που έχει βγει για αφισοκόλληση για την Εργατική Πρωτομαγιά, καταδιώκεται από μπάτσους. Στην προσπάθειά του να αποφύγει τη σύλληψη τον χτυπά διερχόμενο αυτοκίνητο. Τραυματίστηκε σοβαρά και την επόμενη ημέρα πέθανε στο νοσοκομείο. Δύο μέρες μετά την δολοφονία, σε πορεία κοντά στο Ελληνικό που λεγόταν τότε Σούρμενα, φωνάχτηκε για πρώτη φορά το σύνθημα «ΜΠΑΤΣΟΙ-ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ».

Το πιο πρόσφατο καταγεγραμμένο γεγονός δολοφονίας από τα σώματα ασφαλείας είναι εκείνο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, στις 9 το βράδυ, ένας ειδικός φρουρός σταμάτησε, στόχευσε και εκτέλεσε ένα 15χρονο παιδί.

Η εκτέλεση του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια απελευθέρωσε τη συσσωρεμένη οργή που βιώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας λόγω των αποπνικτικών συνθηκών της καθημερινότητας, της καταπίεσης και της στέρησης των ελευθεριών του κάθε ατόμου.

Η 6η Δεκέμβρη 2008 σήμανε το ξέσπασμα της εξέγερσης, που για πάνω από δύο εβδομάδες συντάραξε το κράτος και τους υποτακτικούς του. Μιας εξέγερσης που απλώθηκε σαν πυρκαγιά από τη Θράκη μέχρι την Κρήτη, ξεσηκώνοντας κύμα αλληλεγγύης σε δεκάδες χώρες σ’ όλο τον πλανήτη και θέτοντας σε κίνηση μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενους, γονείς, ανθρώπους που δεν μπορούσαν να γυρίσουν το κεφάλι σε μία ακόμη κρατική δολοφονία.

Ο Δεκέμβρης του ΄08, αποτέλεσε μια διαδικασία ανακατάταξης νοημάτων και σημασιών, μια επίθεση στον κόσμο του εμπορεύματος και του θεάματος, ενώ δίδαξε ταυτόχρονα ότι η αγάπη για δημιουργία, δεν μπορεί παρά να είναι μίσος για ό,τι την ευνουχίζει. Μαθητές ξεχύθηκαν στους δρόμους δηλώνοντας ότι αυτό που επιθυμούν να είναι, ξεκινά με ένα όχι. Οι εξεγερμένοι επέστρεψαν ουσιαστικά στους κοινωνικούς θεσμούς ένα κομμάτι από την καθημερινή βία που εισέπρατταν τότε και συνεχίζουν να εισπράττουν μέχρι σήμερα.

Τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης φυσικά προσπάθησαν να υπονομεύσουν και να σβήσουν την εξέγερση αυτή, ταυτίζοντάς την με την βία και την καταστροφή, ενώ στην πραγματικότητα αποτέλεσε την δημιουργία, την ανατροπή μέσα στο κίνημα των κινημάτων και μύησε όλο και περισσότερο κόσμο σε διαδικασίες αγώνα.

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, νοικοκυραίοι χαρακτήρισαν την εξέγερση υποκινούμενη, αγνοώντας πως υποκινητές ήταν οι ίδιοι και η διάχυτη κοινωνική δυσωδία. Πολιτικοί αναλυτές του κινήματος και κάθε καρυδιάς καρύδι, απ’ τη μία γλείφαν τ’ αυτιά των εξεγερμένων ενώ τα σάλια τους τρέχαν μπροστά στο πολιτικό υπερκέρδος που λιμπίζονταν, και από την άλλη καταδίκαζαν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται και την απέδιδαν σε τυφλά χτυπήματα κουκουλοφόρων.

Ο Δεκέμβρης δεν ζει στις μνήμες. Ο Δεκέμβρης είναι ζωντανός από τότε καθημερινά μέσα μας, μέσα στις καρδιές όλων αυτών που αρνήθηκαν την επιστροφή στην κανονικότητα. Είναι ζωντανός μέσα σε όλα τα νέα πεδία απελευθέρωσης που δημιούργησε και που μας καλούνε διαρκώς να τα εξερευνούμε και να τα οικειοποιούμαστε. Όσο αυξάνεται η καταστολή, αυξάνεται και ο δρόμος.

Σήμερα, που οι εξουσιαστές μάς διαχειρίζονται απροκάλυπτα σε κάθε μήκος και πλάτος την αιχμαλωσία, δικαιολογώντας τη μιζέρια που οι ίδιοι έχουν παράγει και παρουσιάζοντάς την στην ουσία ως δημιούργημα δικό μας το οποίο πρέπει να υπηρετήσουμε πιστά, χωρίς αντίλογο και αμφισβήτηση, γίνεται επιτακτικότερη η ανάγκη για συλλογικότητα και αλληλεγγύη, αναγνωρίζοντας τη δύναμη των «από τα κάτω» να ορίζουν τη δημόσια σφαίρα και να δημιουργούν οι ίδιοι τα κοινωνικά πλαίσια στα οποία θα λειτουργούν .

3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

15 ΧΡΟΝΩΝ ΝΕΚΡΟΣ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ-ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ

ΚΑΝΕΝΑ ΜΠΑΤΣΟ-ΚΟΡΚΟΝΕΑ

ΚΑΝΕΝΑ ΣΙΧΑΜΕΡΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ-ΚΟΥΓΙΑ

 

 

Οι νεκροί από την μεταπολίτευση και μετά…

 

30/04/1976 Σιδέρης Ισιδωρόπουλος 04/01/1987 Λουκάς Γράψας
25/05/1976 Αναστασία Τσιβίκα 01/10/1987 Μιχάλης Πρέκας
11/071978 Βασίλης Τσιρώνης 08/03/1990 Δημήτρης Κικέρης
28/101980 Τάσος Μαγλαρίδης 10/01/1991 Περικλής Ρεπάκης, Μανώλης Κοντόπουλος,    Ιωάννης Νεμετζίδης
16/11/1980 Σταματίνα Κανελλοπούλου,

Ιάκωβος Κουμής16/05/1992Νικόλαος Σιακαπέτης15/05/1985Χρήστος Τσουτσουβής13/04/1993Γιάννης Τζίτζης15/08/1985Τζόαν Μπουλ12/09/1993Στην Βέροια εκτελείτε νεαρός Αλβανός από τον ανθυπαστυνόμο Αντώνη Δέλλα17/11/1985Μιχάλης Καλτεζάς10/01/1994Θοδωρής Γιάκας09/02/1986Μανώλης Κονδολέων20/02/1994Εν ψυχρώ εκτέλεση αλβανού μετανάστη από τον αστυνομικό Αντώνη Μεζίνη           03/09/1986           Άγγελος Μαυροειδής2         5/02/1995           Άλμπερτ Κούκα

20/01/1996 Ο αστυνόμος Διονύσης Καρακαϊδός σκοτώνει       Αλβανό μετανάστη σε επιχείρηση σκούπα 23/10/1998 Μάρκο Μπουλάτοβιτς
06/04/1996 Αποστόλης Κεραμιδάς 07/02/1999 Χάρης Τεμπερεκίδης
14/06/1996 Φαντίλ Ναμπούζι 25/03/2000 Νίκος Λεωνίδης
05/06/1996 Γιώργος Φραγκογιάννης 24/10/2001 Μαρίνος Χριστόπουλος
22/11/1996 Τάσος Μουράτης 09/12/2003 Ηρακλής Μαραγκάκης
08/02/1997 Εριόν 13/01/2004 Μοχάμεντ Χαμούτ
25/05/1997 Φίλιππος Παπαδόπουλος 26/10/2008 Μοχάμεντ Ασράφ
03/08/1997 Ηλίας Μέξης 06/12/2008 Αλέξης Γρηγορόπουλος
02/04/1998 Άγγελος Τζελάλ
27/05/1998 Κυρέλης

 

 


Κατάληψη «Κελί της Ελευθερίας» (ΤΕΙ Ηγ/τσας)

ενάντια στις αντιφάσεις του υπάρχοντος…

katalipsikeli@gmail.com

http://katalipsikeli.squat.gr

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1371323

Στο όνομα του θεού

Από τότε που είμαστε μικροί στη χώρα μας είχε φασαρία, μα εμείς δεν καταλαβαίναμε τι είναι αυτή η φασαρία. Μετά μεγαλώσαμε και καταλάβαμε ότι αυτή η φασαρία είναι πόλεμος. Άλλαζαν οι εποχές και εμείς περνούσαμε πιο δύσκολα. Έτσι φτάσαμε στο σήμερα.

Από τότε μέχρι και σήμερα σκεφτόμαστε τι θα γίνει με το μέλλον μας, ποιά θα είναι η μοίρα μας. Όταν είμασταν στη χώρα μας, μας είπαν ψέμματα. Μας είπαν ότι στην Ευρώπη έχει δημοκρατία και εκεί θα έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Για να φτιάξουμε τη ζωή μας πρέπει να περάσουμε τα σύνορα αλλά στην ελλάδα αυτό είναι πολύ δύσκολο.

Υποτίθεται ότι η αστυνομία υπάρχει για να προστατεύει το κόσμο. Αλλά εδώ δεν είναι έτσι. Η αστυνομία στην ελλάδα μας χτυπάει, μας κοροιδεύει, μας συλλαμβάνει, προσβάλλει τη χώρα μας και το θρήσκευμα μας ακόμα και αν είμαστε ανήλικοι. Εμείς είμασταν στο παλιό λιμάνι κι από κει ήρθαμε στο εργοστάσιο απέναντι απ’το νέο λιμάνι για να μην έχει πρόβλημα μαζί μας ο κόσμος στην Πάτρα και με σκοπό να φύγουμε για άλλη χώρα. Πολλές φορές κι ενώ κοιμόμαστε, έρχεται η αστυνομία στις 5 το πρωί , μας ξυπνάει, μας χτυπάει, μας καίει τα χαρτιά, μας λένε ότι θα πάμε εκδρομή και μετά μας στέλνουν στην Αθήνα. Εκεί μας αφήνουν συνήθως στο Αλλοδαπών. Κάποια παιδιά που δεν έχουν λεφτά πρέπει να γυρίσουν πίσω στη Πάτρα με τα πόδια, ένα ταξίδι που διαρκεί 6 μέρες.

Αναγκαστικά πρέπει να γυρίσουμε γιατί μόνο από εδώ μπορούμε να φύγουμε. Θέλουμε να βρούμε έναν άλλο τόπο να ζήσουμε τη ζωή μας, επειδή στην Ελλάδα επικρατεί κακή κατάσταση. Όλοι μας γεννηθήκαμε από μια μάνα και ένα πατέρα. Μπορεί να μιλάμε διαφορετική γλώσσα, να είμαστε από διαφορετικές χώρες αλλά όλοι είμαστε αδέλφια.

Με την αστυνομία μιλήσαμε για τα προβλήματα μας αλλά όπως φαίνεται δεν έχουν σημασία γι αυτούς. Είτε στο πόλεμο στις χώρες μας είτε στην καθημερινή ζωή εδώ έχουμε πρόβλημα επιβίωσης. Ό,τι λέμε από το ένα αυτί μπαίνει και από το άλλο βγαίνει. Το μόνο που θέλουμε είναι μια ήρεμη ζωή. Μέχρι πότε πρέπει να είμαστε μακριά από τις οικογένειές μας; Γιατί δεν μας δίνουν χαρτιά να μπορούμε να ταξιδεύουμε πίσω στη χώρα μας και μετά πάλι στην Ευρώπη; Εσείς θα μπορούσατε να ζήσετε στο παλιό εργοστάσιο όπως ζούμε εμείς; Εσείς μπορείτε να τρώτε φαγητό από τα σκουπίδια; Έτσι η ζωή δεν αξίζει. Το ξέρετε ότι έχουμε ένα νεκροταφείο στη πάτρα για μετανάστες και πρόσφυγες;
Εμείς φύγαμε από τις χώρες μας για να ζήσουμε όχι για να πεθάνουμε.

Παρακαλούμε όποιον-α διαβάσει αυτό το κείμενο να αλλάξει ό,τι κακό σκέφτεται για εμάς. Αν κάποιος μετανάστης κάνει κάτι κακό δεν φταίμε όλοι γι αυτό. Ας μην αλλάζει πεζοδρόμιο όποιος μας βλέπει στο δρόμο. Κανένας θεός δεν θέλει να χτυπάς αδύναμους ανθρώπους, να τους συλλαμβάνεις, να τους κόβεις το νερό και το ρεύμα και να τους ταπεινώνεις. Όταν μαθαίνετε ότι ένας αστυνομικός χτυπάει άλλον ένα ανήλικο μετανάστη μην κλείνετε τα μάτια ή τα αυτιά σας.

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΑΣΦΑΛΕΙΑ
ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

μετανάστες και πρόσφυγες από το παλιό εργοστάσιο της Πειραϊκής – Πατραϊκής